/محل یورش به کافه/ اصلا به خاطر نمی یارم حالا هر چیزی که می خواد باشه رو..پشت دستام پنهان کرده باشم.یعنی استعدادشو ندارم بر عکس چیزی باشم که هستم.اصلا این کارا مال شعبده بازایی که اگه خوب بهشون نگاه کنی..می فهمی  خوب یاد نگرفتن از اون قدیمیاشون.پس درد سر تون ندم برام اصلا مهم نیست می خوان بفهمین یا نفهمین اهل اعتراف کردنم نیستم ولی حالم داره از بوی زیر بقل این مشتری بهم می خورهو قبل از همه از عطر خودم..که صد تومن پولشو دادم و از بست /پایین خیابون/گرفتم.از این که چند ساله نتونستم یک دست کله پاچه بخرم که وقتی می پزمش اونقدر از بوش حال کنم که فکر کنم باید یک مهمونی بدم و همه بچه محلامو هم دعوتکنم و گرنه مزه این کله پاچه ی خیالی رو تو عالم بی معرفتی چشیدم.و هیچ سالی توی همه ی این سالها نبوده که دو جفت گیوه..با هم داشته باشم که جفت لنگش همیشه سفید باشه که وقتی پام می کنم حس کنم باید لی لی بازی کنم و گرنه قدو اندازه یحیاطمونو ندونستم..و هیچ پیراهنی هم نداشتم که وقتی دکمه هاشو می بندم و رو به روی آینه ی شکسته ی اتاقم وامیستم به خودم بگم لامصب از این پیراهن هاییه که وقتی خوب بهشدقیق می شی می بینی همه دکمه هاش با هم می خونه و یک رنگه و می گه بجنب برو سر کارت که داره دیر می شه.و همیشه هم از این جوراب های قدیم مدیمیم پام کردم که وقتی پات می کنی می بینی یک جاش سوراخ شده و یکی از شصتای پات زده بیرون اعتماد بنفس که هیچی ..حتی جرات نمی کنیاز تو کفشات درشون بیاری و به خودت می گی نه با این سوراخای جورابام همون بهتره که پاهامو از تو کفشام در نیارم.و ریشم را تو همه ی این سالها با این دسته تیغ فلزیا و سه دونه پنجاه تومانی ها زدم.و وقتی خودمو تو آینه نگاه کردم دیدم که یک جای سالم تو صورتم نمونده و همیشه می گم هیچکی مثلکل به رجب نمی تونه ریشای آدمو بزنه و سلمونیش واقعا که تکه.در کافه رو باز گذاشتم ..برای این که بوی سیگارو و بوی چند جا از بدن مشتری هامو که بدجور فضای کافه رو پر کرده نسیم دلنگیزی با خودش ببره بیرون. و یک تکون هم به اوناییکه فکر کردن اینجا خونه بابا شونه بدم و یکم سرما بیاد تو تا بعضی ها که اتراق کردن بزنن به چاک.این همه وراجی کردم که بهتون بگم..لباسم اگه مدل جدید بودو به خودم می رسیدم حتما رمضون دخترشو بهم می داد پس اساسا اگه کسی دخترشو بهتون نمی ده واس اینه که یا تیپتونقدیمی شده یا به کل مشکل فنی دارید مثلا آدم کوچیکی هستین از نظر قدو از اینجور چیزا./این بار قرمز جیگریشو بخر!/ از در که اومد تو..دماغشو گرفت و گفت..اه لعنتی چه بویی می یاد آدم خفه می شه.و یک چرخی  زدو همچین خودشو ولو کرد روی صنلی چوبی زواردر رفته که از خونه ی ننه بزرگم آورده بودم.و کیف مدرسشو که از ننش بهش ارث رسیدرو انداخت گردن همون صندلی .گفت..گشنمه.گفتم..الان حاضرمی شه پرسید..چی داریم؟همین طور که تفاله ی چایی رو می ریختم تو سطل آشغال ..گفتم اشکنه تخم مرغ داریم.و بهش از اینکه موهاشو مثل این دختر/کولی ها/بافته تبریک گفتم و حسابی از موهاش تعریف کردم.همچین بی حال ..مقنعه ی چروکشو کندو انداخت یک گوشه .که مشتری ها ببینن و حالشو ببرن.و ببینم که چه موهای آشفته ای داره مثل ننش.بعد هم گفت کهدیکته شو شده صفر .هنوز داشتم سر پلاستیک آشغالارو می بستم و از بوی بدش بالا می آوردم که گفتم چه خوب.گفت که دوستش گفته حتما بابات حالتو می گیره .چشمم تو پلاستیک آشغالا بود اما چهره زرد و نحیفش و روی بدنه ی استیل سطل آشغال می دیدم.طوری که یکخورده ای لپ هاشو چاق تر می دیدم.گفتم بابای خودشبی حاله می بینی دخترکم الکی به آدم می گن بی حال و بعدشم می گن طرف معتاده.گفتم..صفر به مراتب از هیچی که بهتره حداقل تونستی کاغذو سیاه کنی و بی سواد نمونی.گفت..بی سواد یعنی چی؟گفتم..بی سواد یعنی دوستت ..راستی نمرشو چند گرفته..گفت..بیست بابایی بیست.گفتم..حسابی اوضاع کساده کاسبی اصلا نکردم دخترم فقط چند استکان چای مفته که فک و فامیلای مادرت اومدن و خوردن و رفتن و پولشو ندادن.گفت..یعنی دهنت سرویسه سرماه.گفتم ..نه دقیقا سرویس خیلی به مراتب بیشتر تو مایه های این که باید با کمپوت بیای دیدن بابات .چایی رو که به نظرم دم کشیده بود ریختم تو قوری .سینی رو شستم و آماده کردم.گفت تو مدرسه جنگ کرده با یکی از دخترا ازش پرسیدم سرچی؟گفت که شصتش رو به اون نشون داده بوده..بدون اینکه اون کاری کرده باشه و مستحقش باشه.گفتم ..بعدش چی شد؟گفت منم حق شو خوردمو ساندویچ پنیر گوجه شو کش رفتم.گفتم..کار خوبی کردی.حقتو باید بگیری حتی اگه مامانت هیچوقت به فکرت نباشه.بهش گفتم پاشو لیوانارو بشور که حسابی رو هم تلمبار شده..لیوانارو که دید ..نعره زد که چه خبره مثل اینکه دستت به کار نمی ره.گفتم..بابتش بهت غذا می دم بخوری مگه نه؟اون وقت رفت بالامیزو در گوشم پچ پچ کرد که دیگه صدامو نیارم بالا و گرنه مجبور می شه به ننش چقولی چشم چرونی ها  و خوش و بشکردنامو با کولی ها و اسپنجی ها بده.وقتی داشت دستکش های پارشو می پوشید تا ظرفارو بشوره گفت که باید یک جفت دیگه براش بخرم و بعد که دستشو تو دماغش کرد وخاروند ادامه داد..این بار قرمز جگریشو براش بخرم.از خستگی ..همون جا پشت میز نشستم روی یک صندلی چوبی و یک سیگار فروردین در آوردم  و یک سیگاری پیچیدم.همون بسته سیگاری رو که /غلام نشئه خور/دیروز برام آورده بود کافه.ساعت نزدیکای سه بود که کافه رو بستم و با گل پری رفتم خونه برای خوردن نهار ننه جونش.ضعیف بودن..بی حاله گل پری! مثل همیشه همین که اومد پیشم دیدم دستش تو دماغشه.اومد و نشست کنارم و شروع کرد به وراجی های همیشگیش ..بعدم اشاره کرد به دماغش که با دست اونو گرفته بود .یعنی که عقل نداری که یک دستمال بدی  تا از این وضعیت نجات پیدا کنم.با همون وضع بلند سلام کرد..سلام گوسفند.همیشه بابایی گرسنم رو طوری میگه که به نظر برسه میگه گوسفند و کلی با این که فکر می کنه من متوجه نمی شم عقده های کتک خوردناشو یکجورایی خالی می کنه.گفت که توی سرویس شون یک دختره می خواسته از در ماشین که نبوده پرت بشه بیرون.چون که حمید آقا داده درشو صافکاری نقاشی کنن تا از اون حالت له شدگی بیاد بیرون .گفتم تو که جای پنجره نمی شینی ؟گفت نه همیشه می شینه صندوق عقب تا خاطر ننش جمع باشه و از این که اونجا امن ترین جای ماشین حمیده.هر بار که می خواد قولی بده تا منم براش جایزه بخرم شصتش و پیش می یاره و رو شصتم می زاره و بعد بلند بلند می گه که اگه ایندفه هم جایزه یادم بره مجبورمی شه شصتشو نشونم بده و بگه آدم دروغگو.ازش سوال کردم دیروز حال کردی؟وقتی داشت لباسشو عوض می کرد و پیشبند آبی تو آشپزخونه رو می پوشید که عکس فلوتو هم روش دادم بکشن پرسید منظورت چیه؟گفتم شوت زدن شیشه نوشابه دیگه.گفت آره.فقط سر خیابون رفت زیر ماشین صغری خانوم.گفتم..مگه اونا هم ماشین خریدن.گفت..یک پیکان جوانان چخ چخی انداختن زیر پاشون.بعدم ازم پرسید ..بابایی ما پولداریم یا بی پول؟گفتم..نه ما هیچکدومشون نیستیم.پرسید یعنی چی؟یعنی نه آن قدر پول داریم که بتونیم یک پیکان از اونا که صغری خانوم ایناشون خریدن بخریم.نه آن قدر که بتونیم یک هندا125بندازیم زیر پامونکه حداقل با دو چرخ بتونیم حال کنیم و فکر کنیم که داریم با چار چرخ حال می کنیم.بعدم تا ظهر که در کافه رو بستم دیگه ازم سوال نکرد همچی بگی نگی رفته بود تو خودش. کافه رقیب پیدا می کنه! اینبار گل پری از همیشه بی قرار تر به نظر می رسید.همین که اومد تو کافه فهمیدم که یک اتفاقی افتاده خودشو به من رسوندوگفت..بابایی یک کافه ی جدید دیدم.گفتم..کجا دیدی.گفت..تو همین خیابون خودمون.گفتم..مطمئنی.گفت..صد در صدبعدشم یکی از رفیقای نود و نه درصد اطمینانیمو گذاشتم جای خودمو با گل پری رفتیم سراغ کافه ی جدیدی که می گفت باز شده.وقتی با چشمای خودم دیدم باورم شد با هم پشت یک درخت که بالاش پرنده ای لونه کرده بود مخفی شدیم و سرک می کشیدیم تا ببینیماونا چکار می کنن.به گل پری گفتم بره از در کافه رد بشه و ببینه اوضاع اونجا از چه  قراره.وقتی اومد گفت..بابایی یک نکته ی جالب کشف کردم.گفتم کشفتو بگو..که مردم از کنجکاوی.گفت..بابایی صندلی های کافه رو شمردم نوزده تا بود.گفتم..عجب کشف مهمی کردی باقلوا.بعدم برای اینکه از دلش در بیارم گفتم خب حتما دلیل خاصی داشته این کارشون..مثلا پول کم آوردن تا یکی دیگه بخرن تا بشه بیست تا سرراست.گفت..بابایی بیچاره کارگراشون اینهو آدم آهنی ازشون کار می کشید.گفتم کی ازشون کار می کشیده.گفت..همون که پشت میز نشسته.یک نگاهی انداختمو گفتم..این که بنظر آدم خوبی می یاد تازشم اون یکی دیگه هم که بیکارواستاده داره همرو تماشا می کنه.گفت..آره ولی دوتای دیگشون بیچاره ها..از همه بیشتر کار می کنن.گفتم..از همه منظورت چیه یعنی از اون دوتا.گفت..نه از من بیشتر کار می کنن.گفتم..خب پول بهشون می ده.گفت..در عوض جونشونو می گیره.گفتم..ولی بنظر آدم خوبی می یاد می دونی من چشم بصیرت دارم.گفت..چشم بصیرت یعنی چی بابایی.گفتم ..خودمم نمی دونم فقط ادعا دارم که می دونم.گفت..هیچوقت بابایی اینجوری خودتو تا به حال ضایع نکرده بودی.گفتم..آدم باید نقد پذیر باشه دخترم و تا هنوز معنی نقدو نپرسیده بود دستشو گرفتمو از اونجا بردم.ولی ولکن نبود گفت..بابایی یکیشون مثل آدم آهنی کار می کرد.گفتم..دیگه بسه نمی خوام یک کلمه دیگه درباره ی اونا بشنوم.و دیگه رفت که گل پری تا ظهر از اونا صحبت کنه و با هم رفتیم خونه این یعنی آخر زندگیه مسالمت آمیزو بدون خشونت ..دارم یادش می دم تا در آینده حداقل به این کارم افتخار کنه و نگه که بابام دیکتاتور بود.تغییر و تحول در کافه! بالاخره بعد از کلی فکر کردن و مشورت ساعت به ساعت و دقیقه به دقیقه به این نتیجه رسیدم که باید سطح کلاس کافه رو بالا ببرم.اولین کاری هم که کردم این بود ..عوض کردن منوی نداشته ی کافه.دادم رو چوب بنویسن حسابی دارم خرج می کنم همچین سر کیسه رو شل کردم که نگو همه ی پولای تو قلک گل پری رو در آوردماونم یواشکی خدا کنه نفهمه.به یکی از بچه ها گفتم سر راه که می یاد منو رو بگیره خدا کنه خوب در آورده باشه.خب بالاخره سر کلش هم پیدا شد..بنده خدا تا حالا دقت نکرده بودم چقدر کل شده. رونمایی منو به به دستش درد نکنه عجب بد خط نوشته همونی که دلم میخواست شد. گفتم که این کارش حرف داره واسه گفتن شاهکار..خط میخی اونم با چه تسلطی ..باید بدم کنارش ترجمه ی خط میخیشو بنویسن.فکر کنم این همون چایی نبات خودمونه...اسکولی نبات****خب اینم انواع توتون چوبی در رنگهای مختلفه...میوه ای کشیدنی***تخم مرغ در انواع مختلف..زرد وسط..در هم..خاگینه..شل..نیمه شل.سوخاری.سوخته***سیب زمینی با /پنیر لیقوان***چایی با کف ***تلخ.شیرین./شکلات فله ایداغ.سوخته.******کافه فلوت***/مشتری یا مریخی/ تا ظهر حتی یک نفر نیومد بگه که چقدر با کلاس شدین یا آدرس خونه ی خالشو که از کدوم ور یا از اینور یا از اونور و یا آدرس اینکافه جدید رو بپرسه .حسابی مگس سرخ می کرد این دستگاه /حشره کش برقی/همچین بگی نگی از این دستیا بهتره حداقلش بهداشتی بدونتماس با دست و ریختن دستو پای بلورین در فنجان ها بدون ضمانت نامه ی معتبر از هیچ کجا.از این مدلایی هست که تو فیلم /مگه مگس ها دل ندارند/یکیشو همین/مورچه خوار/داشت.لامصب همچین زبونشو در می یاره و این مگسارومی خوره که آدم حوس می کنه کار همونو درست مثل خودش انجام بده و از یک خرچ کردن یک ثانیه ای آنچنان لذت ببره که توهم برش داره کهمی تونه یک مورچه خوار آدم نما بشه واقعا توهم فانتزی هم عالمی داره واس خودش که هیچوقت نصیب آدم تو واقعیت نمی شه.اینم از صدقه سر یه قلک چندینساله رو نمایی شده ی گل پری جونمه که اگه بفهمه خدا می دونه چه بلایی به سرم می یاره.آخه ماجرای این قلکم واس خودش حکایتی داره.بیچاره پنج سالش که بود درست همون موقعای تولدش یکی دوروز قبلش..مادرش براش یک قلک سفالی خرید.از همون زمان نه ولی یکمی بعدترش هر چی پول بهش می دادیم صافی بدون هیچ کلکی می ریخت توی اون پول بباد بده چون هر چند وقت یکبار خالی می شد و باز پر.بعدشم که یکمی عقلش رشد کرد براش حساب پس مانده انداز تو بانک باز کردیم .هر چند وقت یکبارم خالی می شد آخه بنام من بود.تا اینکه زدو برندهی قرعه کشی شد اونم یکدستگاه چرخ گوشت که بیچاره همه چیز چرخ کرد به غیر از همون اسمی که از جد و آبادش براش مونده بود منظورم اسم گوشته که اگه گوشتشنباشه چرخش لنگ نمی مونه.بالاخره با پس انداز خانوادگیمون تونستیم یکدستی به این کافه بکشیم.منظورم ساختن منوی چوبی و یکدستگاه دست چندمه مگس کش پیشرفته.ولی با همین دوتا قلم..تغییر تحولی عظیم در صنعت الاف جمع کنی کافه پدید آوردیم.آخه از هردوتا مشتری سه تاشون در حرفه ی پر در آمد گدایی مشغول به کار هستندو اگرم بهشون بگی شما ها از تکدی گری دارین نون می خورید اصلا ناراحت نمی شند و می گند که به ما این وصله ها نمی چسبه چون دیگه جای وصله زدن رو لباسموننمونده .واس این گفتم سه تا که اون یکیش فکر نکنه من نمی بینمش چون همیشه چشم بصیرت داشتم و آدم مریخی هم می بینم. همونی که با همشون فرق داره همیشه یکجوریمی یاد تو کافه که آدم جا می خوره از دیدنش همچین /جیم باندی/خودشو تو اون دوتا چتر باز دیگه پنهان می کنه که آدم موهاش سیخ می شه.اونم بدون هزینه و وقت گذاشتن .همیشه هم شکلات داغ مونده می خوره.و اگرم گیرش نیاد هر چی که بمونه رو می خوره .در کل آدم مونده خوریه و از اون دوتا کلاسش بالاترهچون دوستاش می گن تا بلدم تا بیشماربشمرم خونده.همیشه بنداشو باز می زاره تا یکی پیدا بشه و براش ببنده..و کلی هم صفا می کنه .فکر کنم هر هفته دوبار با سفینه ی مجانیگذرش به اینورا می خوره و سری هم به ما می زنه و همیشه هم دونفر آدم محترم یا بهتره بگم متشخص اونو پنهان می کنن.زیاد بهش گیر نمی دم حالا اگه صدتومن نداره یکچایی بخوره گناه که نکرده حداقل ته چایی که می تونه بخوره.البته با نرخ جدید منوی کافه فکر نکنم همونم گیرش بیاد .نمی دونم چرا پیداش نیست دلم براش تنگ شده.همیشه هم گل پری تو کوکشه که یک وقتی در نره بیچاره و بمونه رو دستمون.آخه اگه کوکش در بره دیگه هیچکس نمی تونه دوباره جا بندازش و همچین یک گوشه می مونه که باید بری و بهش بگی که اینجا هیچ جایی که با خودش فکر کرده نیست وفقط یک کافه است..که شبها درشو می بندن.اونم نه از دست دزدا ..فقط واسه اینکه بگیم ماهم کارمون درسته و چیزی واسه خودمون داریم.ولی بیشتر بخاطر این می بندیم که سارقین تا حدودی محترم ..وقتشونو هدر ندن وسری هم به ما بزنن.اینم از خوبیه بیمه کردن مغازه ی ماست که حداقل روزی چند بار برگشو در می یارم و نشون مشتری مایه دارا می دم.آخه ما اصل ماست ما هم ترش نیست..یعنی اینجوری می گیم که اونجوری برداشت کنن.حالا اگه بگم بهشون که ما اصل ماست ما هم ترشه که دیگه نمی یان اینجا و این یعنی صداقت در برخورد با مشتری و جذب کهتازگیا یک سی دی با همین مضمون نگاه کردم.که یکوقتی کسی به ما مزنون نشه و همچین  طبیعی رفتار کنیم که هیچ کسی نفهمه که همون که گفتم ترش نیست و همچین چکیده هم است. یک خبر غافلگیر کننده؟ وقتی داشتم کرکره ها رو می کشیدم تا درو باز کنم با صدای تلفن که بدجورم گوش نوازه نصفه کاره کارمو ول کردمو به سمتش یورش بردم..همچین که دیگه صداش در نیومد .خودش بود همون که اصلا فکرشو نمی کردم آقا پلیسه.گفت باید به این آدرسی که می گه برم چون یک خبر  بدی برام داره.فکر کنم نگفت که غافلگیر بشم..منظورم این نبود که خدایی نکرده اونا قصد غافلگیر کردن منو داشته باشن نه فقط می خوان سر صبحیهمچین هوشیارم کنن که کسی کلامو بر نداره.یک حرکت ورزشی بدون تحرک بدنی..مغز که فعال بشه بقیشم بی خودی به کار می یفته.وقتی به محل..بی مورد نظر کردم..محلی نبودن خودمو بین اونا احساس کردم.مخصوصا اون که مدام فیش فیش بی سیمش به آدم می فهمونهیکی تو مرکز باید از خودش پایین تر از درجش چند تا خط داشته باشه.چون این که من می بینم خط نداره فقط ستاره داره اونم طلائیشو..نهاز این پارچئیاش اونم نه خود طلا بلکه آب طلا  اونم نه آب طلا نه نقره.منو آوردن با یک تماس بالا سر جنازه .خودشم خدائیش سنگ تموم گذاشت و از بچگی تا بزرگیه مقتولو که البته هنوز معلوم نیست که خودش خودشو مقتول کرده رو تعریف کرد.دلم یکدفه درد گرفت..خودشه همون که می یومد کافه جیم باندی وارد می شد و با هزار التماس بیرون می رفت.عجب راحت دراز کشیده همچین که انگاری از قبل می دونسته داره چکار می کنه.عجب کامپیوتری هم داشته حتما شبهای مهتابی راز بقا نگاه می کرده.عجب پیشرفته نگاهی دارم به اشیاء پیرامونم همچین که /تیویگن/  رو کامپیوتر می بینم.البته فکر کنم /کمدر/باشه آره خودشه بالاخره درست حدس زدم. پدر دوست داشتنی؟پدر خوب من! امروز تعطیلش کردم  یک کاغذ پشت شیشه زدم .به علت گرفتگیه چاه دستشویی و ظرفشویی امروز مغازه تعطیل است.با پدرم قرار قبلی داریم بریم لب چشمه صفا کنیم .راس ساعت در مغازه پیداش شد براش در ماشینو باز کردم و با احترامسوارش کردم.بعدشم سی دی که نداشتم براش بزارم تازشم نوارم ندارم ..براش یک آهنگ انتخابی خوندم اونم از /قادری/.گفت..افتخاری چی چیزی از برداری.گفتم ..فاز اونا بالاست ممکنه فیوز مغزم بپره.گفت..پس گوش کن من می خونم..خیلی صداش شبیه اصلشهمنظورم کپی برابر اصل اونم بدون خش..سی دی پدره تازشم/از مادرم /بهتر می خونه.خیلی رفتیم تا به لب/چشمه/رسیدیم ..جای هندوانش خالیه.کلی برام خوند  همچین که رفتم تو فضا ی توهمکاش می شد لب چشمه یک کلوپ بزنم و فقط سی دی خواننده محبوبم پدرمو بفروشم یعنی بازم دارم فکر می کنم.فکرشم با حاله مگه پدر من چیش از این خواننده ها کمتره صداش که خیلی بدک نیست.خوش برخوردم که هست..بازم یک چیزیش کمه اونم اینکه دستش به میکروفنای اونا نمی رسه.باید بدم سایزش رو به صدا...زیادم فرقی واسش نداره صداش از کدوم بلندگو در بیاد فقط بیاد حالا هر چی بیاد .اینوری انوریشم زیاد مهم نیستهنر که مرز نداره .البته مرز می شناسه اما رد یاباش یکمی دچار مشکل شدن همچین بگی نگی پدر ما هم سنتیحال می کنه و همین جا خوندنو به صد جای دیگه ترجیح می ده. /این دیگه از کجا پیداش شد؟!!!!!!!!!!/  همین که داشتم کرکره ها رو پایین می کشیدم و هنوز تا نیمه پایین برده بودم..یکدفه سرجام میخکوب شدم.باورم نمی شد که باورش کنم که اون الان جلوی من ایستاده و وجود داره و وجود داشته و حالا دوباره اومدهاینجا که چی رو بپرسه یا از چی به چی گفتننامون دیگه بهم گفتم گفت بگیم و اونم چی بگه فقط خدا رحم کنه که همهچیز به خیر و خوشی تموم بشه.همچین سه تیغه کرده که آدم حال می کنه ببوسش به مبارکی.خیلی فرق کرده اونم خیلی زیاد ..پیرترم شده آخه خیلیساله که از اون ماجرا می گذره.ماجرای منو صغرا و کبریت روشن تو مغازه که الان واسه سیگار روشن کردن خرج شد.رو صندلی نشسته..سکوتش آزارم می ده.چه عجب کجا بودی از این طفا به کجا می ری از این طرفا.چی عجب نداره مرد مومن..سرزدن به یک دوست قدیمی که کارت دعوت نمی خواد.گفتم..دوست قدیمی خیلی جالبه که اونم...گفت..دوستی که حتما نباید از جاهای خوب شروع بشه.چه دوستی..چه رفاقتی بقول خودت مرد مومن همون دوستیه قدیمی شما ما رو بس نخواستیم.چی حالا سرقت هنری هم می کنی حرفای ما رو کش میای یا سرکارمون می زاری.چه کشی من به حرفای شما وصل کردم نمی دونم اصلا کی گفته کار من..حرف من شبیهاون خارجیه می مونه.همون که ساختارش نظام اخلاقی نداره شبیه.چی می گی تو چرا الکی حرف می زنی من که از تو بازجویی نمی کنم.گفتم..بازجویی نکردی چون من با صغرا بادا مبارک بادا بودیم.گفت..هر چی بودو هر چی شده تموم شده من با جمع شدن کمیته ها بیکار شدم.گفتم..خیلی از شما ها الان واسه خودشون پلیسی شدن به سلامتی.گفت..ما که نشدیم ببینیم چجوریه پیشرفت کردن یا پیشرفته شدن خیلی توفیقی واسه ما نداره.گفتم..ولی من پیشرفت کردم یعنی دیگه شاگرد بابام نیستم.گفت..تو هنوز مشکل داری با کمیته.گفتم..با تو مشکل دارم نه با کمیته.گفت..چرا با من مشکل داری.گفتم..چون خیلی الافمون کردی تا بهت ثابت کنیم که ما هم بله..بادا مبارک بادا رو منظورم بود.گفت..همون موقع هم که گفتم مبارک باشه.گفتم..مبارک بود اما حالا نه ..می خوام طلاقش بدم برا همینم کافه زدم.چی..می خوای طلاقش بدی آخه چرا مگه چی ازت خواسته.چیز زیادی که نخواسته فقط گفته واسم باید فرش ده پانزده میلیونی  بخری.گفت..خب بهش می گفتی که نداری آخه با چه کاری آدم می تونه اینقدر پول بدست بیاره.گفتم..بهش همینم تفهیم کردم گفته اگه تو چشماتو ببندیو به چراغ جادو فکر کنی شاید فرجی بشه و فرش بخریم.بعدم تا برگشتم چایی با کف ویژه رو که سفارش داده بودو..بهش بدم دیدم نیست انگاری آب شده بود رفته بودتو خاطره ها.کافه رو بستم..امشب به گل پری قول دادم براش ماکارونی با سویا درست کنم. در پایان بیست نکته را باید بگویم اول این که..هیچ کافه ای به پای فلوت نمی رسه حتی اگه اسمش یدک بکشه با کلاسیشو.چون هیچوقت چیپس با پنیر نمی تونه اونقدر گرانباشه و اگرم ارزان باشه خوب نیست که چون پنیر نداره پس بخاطر پنیرش با حاله حالا اگرم سیب زمینی با پنیر لیقوان باشه که دیگهحتما آخرشه منظورم اون آخر نبود .حالا می تونم بگم مشتی رمضون بهترین چیزی رو که می تونه هر انسانی به اون یکی دیگه یاد بدهبه من آموخت و اون این بود که اگه من همون زمان از پنیری که اون می خورد تعریف می کردم یا بهش می گفتم سر شما مو داره حتما دخترشو بهم می داد و گیراین صغرا نمی افتادم.ولی من راستشو بهش گفتم چون پنیرش خیلی شور بود نمی دونستم بعدنا خودم عاشق همین شوریش می شم.2-بعدشم خیلی وقت بود که بی پول شده بودم و بدجوری احساس بی اسکناسی می کردم.و علاوه بر این یک بار که دخترم گل پری گفت هزار تومن بهم بده بهشگفتم واسه چی و اونم گفت می خوام برم لپ لپ بخرم توش جایزه داره.منم نداشتم بهش بدم و از طرفی هم فکر می کردم اگه کافه بزنم حتما گل پری خوشحال می شهکه می تونه بره از اونا بخره و تازشم جایزش که می تونست زندگیمو تغییر بده.و حالا که کافه زدم و بهش پول دادم تا بره از اون تخم مرغ مصنوعی ها بخره کهتوش می گن طلا داره می گم عجب احمقی ای کردم و گیرم فقط چند تا تکه اسباب بازی های با حال بدرد نخور اومد که گذاشتم جلوی دید مشتری ها که بفهمن ما همبرای بچمون چه چیزایی می خریم که هم فال و هم تماشا.3-بعدشم مامانش گیر داده بود که منو طلاق بده و منم پول نداشتم تا مهریه ای که خیلی هم زیاد بود را بپردازم .داغ بودم نفهمیدم سوختم منظورم دستمه که بدجورسوخت اومدم بهش چشمک بزنم دستم رفت تو چایی ها..یادش بخیر نیم ساعتی خوش بودیم و از چیزای خوب حرف زدیم از اینکه دست به دست هم می دیمو دنیا رو عوض می کنیم اما حتی نتونستیم تلویزیونمون رو که سیاه  سفید بودو عوض کنیم وبقیه چیزها هم پیش کشمان تازشم برای این یکی که کنتر نذاشتن و تازشممی گن می شه از کارش انداخت اونم  با یک دوستت دارم که خیلی از سردل به ته دل می شینه..گفتن.کافه فلوت-نویسنده-حسام الدین شفیعیان

بنام خداوند بخشنده و مهربان

نزدیکای اذان صبح بود که خارج شدم.اولش خیلی سخت بود مثل کنده شدن ریشه و در اومدن اصل درخت یعنی تجربه ی من اینجوری بود آخرش مثل این بود که دارن کف پامو با یک وسیله ی نک تیز قلقلک میدن به نک انگشتای پام که رسید یکهو احساس کردم که دیگه هیچی نمی فهمم ولی تا به حال اینجور درد رو تجربه نکرده بودم تا اومدم ببینم چی به چی کی به کی که خودمو یکجای خیلی سبزو سرخ و نارنجی دیدم یک نوع درهم آمیختگی ملایم و تند چون بعضی موقعا آرامش میداد و بعضی وقتا چشم دزدی میکرد و مدام پلک میزدم یک نوع بهم ریختگی اونم از نوع باور کردن این چیزهایی که تا به حال یکجور دیگه بودن..نمی دونم چرا ..سیر بودم یعنی یکجوری من که این همه شکمو بودم انگار که اصلا دیگه نبود همون دل پیچا پرخوری و کم خوری من بودمو چند تا درخت که دالان باریکی با نور قرمز رنگی اونو پوشانده بود.هر چی جلوتر میرفتم درختای اونجا کوتاهتر میشد اونقد رفتم که دیگه درختا شده بودن قد یک چوب کبریت با خودم تصور میکردم اینجا آخر دنیاست چون همه چیز تموم شده بود حتی جاده حتی جایی که آدم پاشو بزاره و بتونه راه رو ادامه بده.باید برمیگشتم چاره ای نداشتم رومو که برگردوندم دیدم دیگه اونورم از جاده و درخت و اون باریکی راه خبری نیست..بین هیچ و پوچ یا بین نیستی گیر کرده بودم.سرمو بالا گرفتم تا بتونم از خدا کمک بخوام که دیدم خبری از آسمون هم نیست چاره ای نداشتم باید از درون با خدای خودم صحبت میکردم نمی دونم چقد گذشت ولی انگار خیلی طولانی بود اینو از دوباره در اومدن درختای اونجا و قد کشیدنشون فهمیدم انگار سالها بین رفتن و نرفتن گیر افتاده بودم یعنی نه میتونستم راه برم و نه میتونستم برگردم همه ی پل های عبور در برابرم نا پیدا شده بودن ولی حالا دوباره میتونستم به راه خودم ادامه بدم اینقدرراهی که باز شده بود در برابرم برام شیرین بود که درد فکر نرفتنم و قادر به انجام کاری ندادنم رو از بین برده بود همون نور قرمز رو که ادامه بود رو گرفتمو به سیاهی تموم کردم همون جاده باریک تبدیل شده بود به کوچه ای پهن و نور آشنا که از تیر چراغ برق می تابید و نور دیگری که همان نور ماه بود حالا همه چیز برام آشنا بود .خیابان و درب سفید منزلمان قدم هایم را آهسته کردمو پاورچین پاورچین به در نزدیک شدم به اندازه ی یک روزنه ی باریک..حیاط به شکل یک کتاب ده صفحه ای خودنمایی میکرد نصفه و نیمه همه جارو دید زدم .بین در نه اینور بودم و نه اونور ولی هر جوری بود رد شدم به درخت گوشه ی باغچه نگاه می کردم  اونقدر بهش نزدیک شدم که کرم روی سیب رو به راحتی قلقلک میدادم من بهش نگاه میکردم اونم نمی دونم چی رو نگاه میکرد چون چیزی معلوم نبود دلم میخواست با اون به داخل سیب برم و باهاش دور بزنم ببینم حالا حرفی برای گفتن داره چون قبلا که اصلا انگار مارو نمی دید یکجورایی سرش به کار کرم زدنش بود مدام میگفتم بگو چرا سیب های به این تپلی رو گند میزنی بگو مگه کخ داری از دست تو یکبار یک سیب درست و حسابی نخوردم ولی انگار با این بی جوابی هاش یکجوری میخواست بهم بفهمونه که برو بابا دنبال کارو زندگیت مثل اینکه فهمیده بود که من دیگه باهاش کاری ندارم چون هر چی خواستم گازش بگیرم اون گازشو میگرفت.رد شدم اونقدر که از باغچه و در و اتاق خودم تا آشپزخونه که اونجا ایستادم درو باز کردم بوی خاصی نمیداد ولی از روی شکل و قیافه ی محتویاتش میشد فهمید که کپک ها تار عنکبوت زده بودن و همه چیزو رنگی کرده بودن.نور اموات خانه ی غذا های پسمانده هم بازی میکردو مدام چراغ راهنما میزد اونم زرد مه گرفته.پاک اشتهامو کور کرد باید میرفتم دنبال خودم باید خودمو  تو اون خونه پیدا میکردم یکجورایی گم شده بودم.هر چی گشتم خودمو پیدا نکردم زیر زمین  رو حسابی وارسی کردم چند ظرف در بسته پلاستیکی همون ترشی سیرای مخصوص که رنگشون حتی از پلاستیک رنگی هم خودنمایی میکرد.باید حالا من سر میزاشتم و تا ده میشمردم یکی دنبال من بود یکی میخواست بفهمه من کجا هستم نمی شد هر چی تلاش کردم فایده ای نداشت گم شده بود لابه لای اون همه ترشی و کرم و کپک و تخت چوبی شکسته ی اتاقم که شبها تا صبح مثل نت های سرگردان پشت سرهم میزدن تو سرمو بیدارم میکردن و رادیو و راه شب جمعه و لالا لالایی و گنجشک لالا و صدای مخملی مجری که قربون صدقه ی گوشهای ماهیتابه ای من میرفت من هم کوک میشدم و باهاش همراه تا سپیده تا خواب تا لالا لا لا یی تا کور بشود هر آنکس که نتوان دید..منو رادیو منو مجری ..خوابو بیداری..و حالا و خودم که نیستم اونجا روی تخت زوار در رفته ی آروم بدون صدا بدون پتو بدون آدم بدون بدبختی.همینجوری که الاف بودمو  خودمو تو خونه دنبال  هیچ و پوچ تار عنکبوت زده میگشتم چشمم خورد به یک بدبخت دیگه که اومده بود اینجا تار بزنه بهش گفتم کی هستی فهمیدم یکی از همسایه هاست که تازه نک پاش قلقلک شده و بیچاره بجای اینکه کولر و سر و سامون بده و هوارو خنک کنه در کل فیوز پرونده و برقش تا اینجا اونو کشونده خودشم گیج بود نمی دونست چرا تو این تاریکخانه ی روح نم زده اونم با یک گم شده داره گپ میزنه و فیس تو فیس حرکت گم شدنو پیدا نشدنشو  سوهان میزنه میخواد بره فکر کنم این بجای جاده تونل رو انتخاب کرده البته باید مثل من به ایسته تا زیر پاش که نه جلوی پاش قطار سبز بشه.این همه الافی مربوط میشه به بی حواسی و یکجورایی بی موقع قلقلک شدن.همش مال بی برنامگی زودتر از موئد رفتن و برگشت خوردن و حساب خالی که هیچوقت به فکر پر کردنش نبودم.مثل سگ گازگرفته یا مثل سگی که گاز اونو گرفته افتاده بودم  یادم می یاد قبل از دوره ی کپک زدن من با گاز نقشه کشیده بودم که یا اون منو بگیره یا من اونو به هر حال بدون هزینه ی اضافی اون منو گرفته بود.همیشه دلم میخواست یک روزی من گازو بگیرم ولی نشد که بشه دلم خنک بشه و حالشو بگیرم.مثل رو کم کنی غریق نجات و دریا یا برقو برقکار یا هر چی که بشه بهش گفت خداحافظ.فکر کنم حالا با این همه اوصاف اونورم باید برای گرفتن حوری برم تو نوبت وام آخه ته حسابم حسابی خالیه دریغ از یک برگ خزون زده اونم تو پاییز مثل برف زمستون حسابم نم زده بود.حالا از حوری گذشته تکلیفم با پیدا کردن خونه و زندگی و کار شده بود قوز بالا قوز تا اینکه فهمیدم با همت چند تا فرشته ی بیکار و خیر خواه خونه ی ما قبل از روشن شدن درجه ی آخر سوختن ته بهشت ما بین جهنم و ورودی نگهبانی اونجا تونستم یک جایی برای خودم دست و پا کنم یکجورایی منظره ی روبروش هم وقتی که پنجره رو باز میکنی خیلی زیباست همه افراد منتظر و الافو می بینی که بین  خوب و بد گیر افتادن و تکلیفشون مشخص نشده که کدوم وری هستن تا بیان برن بهشت که می بینن ظرفیت پر شده و تا بیان برن جهنم بهشون میگن نه شما اینقدم بد نبودید و کارهایی کردید که امیدی هست بهتون و باز الاف ول میگردن خوبیش اینه این وسط یکی نمیاد بهشون بگه خرتون چند تا لگد زده که اینجوری گیر افتادین.ولی به هر حال من که فهمیدم اینجا همونجاست یعنی بهشت گمشده سه راهی بهشت و جهنم ما بین شر و خیر آره اسم محله جدید ما هست بهشت گمشده و جالب اینکه هیچکس هم بهت نمیگه خوش اومدی.

داستان کوتاه-بهشت گمشده-نویسنده-حسام الدین شفیعیان

1390

به نام خداوند بخشنده و مهربان

قطار شماره 123/داستان شماره4/

قطار به آرامی شروع به حرکت می کند..ایستگاه اول واگن های آبی با یک خط سبز به شماره

123...رد می شود رد می شود رد می شود..نرده های آبی .چندزن و مرد و چند بچه قدو نیم قد..

سگ ولگردگوشه دیوار نگاهش به سگ نگهبانی است که چشمانش از بین در آهنی خیره شده

به گوشه دیوار..نگاه سگ به سگ..ظرفی غذا..گوشت غیر سگ..سیر کننده یک سگ..ظرف را

چپه می کند بو می کشد بو می کشد از زیر در یک تکه گوشت را هی می زند می زند می زند.

زبانش را در آورده نزدیک تر می شود بو می کشد لیس می زند برمی دارد و به گوشه دیوار

می رود.می خورد می کند و نگاهی به در می اندازد پارس می کند زوزه و زوزه و می دود.

قطار به ایستگاه می رسد ..مردی روی صندلی داخل سالن کنار پنجره نشسته ساندویچی به دست

دارد تکه گوشت ها را همراه با نان و کاهو و خیار شور می خورد و نوشابه زردی را بعد از هر

چند لقمه سر می کشد و نگاه می کند به پیرمردی که روی نیمکت کنار ایستگاه نشسته پیرمرد نگاه

می کند مرد می خورد..ساندویچش تمام می شود سیگاری روشن می کند و به سمت ایستگاه می رود

دستش را در جیبش می کند و یک سکه پنجاه تومانی را کف دست پیرمرد می گذارد و می رود..

پیرمرد از جایش بلند می شود و به سمت بقالی حرکت می کند یک اسکناس صد تومانی را در

می آورد و روی پنجاه تومانی می گذارد و به فروشنده می دهد .کیک می خوردو راه می رود.

قطار می رودو می رودو می رود شب فرا رسیده است چند خانه کنار هم برق خانه روشن.

خانه کنار دست تعمیرگاه موتور پارچه ای سیاه به دیوار دارد در گذشت جوان ناکام.

مادر در حیاط را باز گذاشته و کنار در نشسته است زن های همسایه کم کم یکی بعد از

دیگری از او خداحافظی می کنند و با کلمات مرسوم و تسلی بخش غم آخرت باشد و دیگه داغ

نبینی می روند تنها یک زن واژه های دیگری را به کار می برد خدا لعنتش کند سر خودش بیاید و نفرین و

چند بدو بیراه دیگری که به شخصی به نام محسن می دهد و چند فحش دیگر که به سمیه نامی می دهد.

قطار به آرامی می ایستد..ایستگاه آخر واگن های آبی با یک خط سبز به شماره123..و مسافرانی که می روند

تا در شلوغی شهری بزرگ گم شوند ..تنها قطار است که جریان دارد و راهی که هیچ کس پیچ و خمهایش را

نمی بیند و فقط نگاه می کنند مناظری که زیبا هستند و قطاری که در همین نزدیکی هاست و به زودی دوباره

به سر جای اولش باز خواهد گشت.

قطار شماره 123-نویسنده-حسام الدین شفیعیان/

...............................................................................................................

قطار شماره123

داستان شماره2

قطار به آرامی شروع به حرکت می کند..ایستگاه اول واگن های آبی با یک خط سبز به شماره123...

رد می شود رد می شود رد می شود..نرده های آبی.پیرمردی در حال دست تکان دادن است.پوست نارنگی

.مقداری آب یخ..پیرمرد صورتش را می گیرد و به زمین می افتد.کوپه14-چند جوان موتراشیده با کلاه های

هم رنگ یکی دفترچه سفید رنگی را نگاه می کند اون یکی که موهاش چند نمره بالاتره به نشان روی آستینش

نگاه می کند و کتابی بدست دارد که فقط یک صفحه ی آن را می خواند همان عکسی که بین صفحه 45و 46

قرار داده است.روی صورتش چند لک دارد مدام دهنش می جنبد ..تخمه آفتابگردان.بادام خاکی. خیلی لاغر

و قد کوتاه رو آستینش یک خط داره حسابی مشغول خواندن کتاب عاشق فلسفه.فقط چند دقیقه سکوت و دوباره

همهمه خاطره..جک .پیرمردبه کمک چند لباس آبی به داخل سالن برده شد بعد از خوردن یک لیوان آب حالش

سرجایش آمد در واگن 3..انتهای سالن مردی کنار پنجره ایستاده و سیگار می کشد.کوپه18-فروشنده با سبیلهای پت

پهنش ور می رود زنی جوان از کنار مردی که در انتهای سالن ایستاده رد می شود.بفرما سیگار تنها تکه ای است که

زن به مرد می اندازد ..فروشنده که دم در کوپه اش ایستاده به طرف مرد می رودو در مقابل زن یقه مرد را می گیرد

و درگیری پیش می آید سیگارش می افتد با دخالت چندنفر از هم سوا می شوند بعد از رد و بدل شدن چند بدو بیراه

مرد فروشنده یواشکی به زن چشمکی می زند .زن تا رسیدن به ایستگاه اول چند بار پارچ آب را به کوپه 18 می آورد

و برمی گردد و در انتهای سالن طی همین چند دفه سری هم به دستشویی می زند و پارچ را چپه به کوپه اش می برد.

دختری جوان در جایی دورتر از اینجا ساعت 4قرار دارد ..اتومبیل پراید .مردی که موهایش بلند است.یک شاخه گل رز..

آبمیوه .پارک و برگشت به خانه..حرف های مادرش را گوش می دهد  می داند که باید یکسال بیشتر صبر کند تا صاحب

عکسی که زیر فرش است برگردد.موبایل زن زنگ می زند پارچ دیگر دستش نیست و خالی سرجایش است پدرش است

ماجرای نارنگی و آبی که به صورتش خورده را تعریف می کند و سفارش می کند که زیاد پیش مادرش نماند و گول

حرف هایش را نخورد و چند فحش جور و واجور هم با لقب مرتیکه به کسی می دهد که حتی یک بار هم ندیده اش و دخترش

را سفارش می کند که مواظب آن مرتیکه نام باشد .شب فرا رسیده است.وقت شام است ..کوپه 18-فروشنده دو پرس غذا گرفته

است و به جای خوردن غذا در رستوران قطار می رود تا در کوپه ای همین نزدیکی ها شامش را بخورد .کوپه 14-ضیافت شام

.گروه بی موها و چند لاخ شوید بیشترها دور هم حلقه زدن و مشغول تقسیم غذاهای سفارشی خانه و آشپزخانه مادر هستن از کتلت

و کوکوسبزی تا اسفناج در بساط ضیافت شام پیدا است و یک نوشابه خانواده.قطار می رودو می رودو می رود؟تا به آخرین ایستگاهش

برسد.کوله ها آماده کنار در کوپه روی هم چیده شده اند.قطار به آرامی می ایستد ..ایستگاه آخر واگن های آبی با یک خط سبز به شماره

123..و مسافرانی که می روند تا در شلوغی شهری بزرگ گم شوند و قطار شماره 123که بزودی به سر جای اولش باز خواهد گشت.

قطار شماره 123-نویسنده-حسام الدین شفیعیان

1388

بنام خداوند بخشنده و مهربان

قطار شماره123

/ایستگاه آخر/

سریع می رودو آرام می ایستد .گاهی به آرامی تلق تلق می کند و گاهی به سرعت از تمام زندگی ای

که در جریان هست رد می شود.مناظری زیبا پنجره هایی هستن رو به قطار و آدمک هایی مصنوعی

کنار یک چارچوب و یک پنجره پشت یک حصار و رو به یک دنیا تنها قطارست که از پیچ و خم ها

رد می شود و قطار ها هستن که از کنار هم رد می شوند رد می شود و رد می شوندو می روند فقط قطارها.

آدمک ها از دیدن سایه های خود بر روی حصار های شیشه ای لذت می برند و با سایه ی خود دست تکان می دهند.

خیلی سالست که چند تکه آهن به هم چسبیده که سر و ته آن را فقط باید از جایی دورتر از زمین نگریست هم پای هم

می رون و می روند و می روند تا به آخرین ایستگاه برسند و باز نقطه سر خط.

زندگی در حرکتست و قطار دوربینی است که فقط از پشت آن می توان همه جا را نگاه کرد و عکس نگرفت مگر با قطاری

به شماره 123که در همین نزدیکیهاست و به ایستگاه آخرش رسیده است.

نویسنده-حسام الدین شفیعیان/ قطار شماره123/

1388

برف زمین را سفید پوش کرده..بچه ها به دنبال آدم برفی درست کردن هستند.

قطار به آرامی شروع به حرکت می کند..هویج و کلاه بافتنی رنگو رو رفته ی سر به سر گذاشته ی سفیدی رنگی بی رنگی.دانه های ریز بی رنگ و سفیدی زمین تشنه و نیمکت آبی ایستگاه خلوت.

بچه ها با دیدن قطار به دنبال آدم برفی ها می دوند و دست تکان دادن های آرام و تند تند بچه ها.آهسته رد می شود و کم کم تند و تندتر تا دست ها آرام می گیردو بی حرکت.کوپه کوپه واگن واگن درهای باز و بسته و آدمهای بی کلام و با کلام..شور و ترش بی نمک و با نمک و دهان های پر و نیمه خالی.سمفونی مخلوط همراه با حرکت نت ها و موسیقی یکنواخت و پر صدا و کم صدای بی تاب پیچ و خم های در حال نزدیک شدن.

قطار به ایستگاه می رسد و شیشه ی بخار گرفته و مردی که با پاک کردن و دست تکان دادن اعلام موجودی می کند و کمی سیاهی بر کف دستش می ریزدو دو سوراخ را پر و خالی می کند.پیک نیک را روشن می کند و سفیدی سفت و سفیدی شل و زردی بهم آمیخته می شوند و نان آتیشی و لقمه پشت لقمه و چایی دارچین و آبنبات و دوباره بخار شیشه و سیگار بی فیلتر پر دود.

حیاط به حیاط و حیات به حیات و خاموشی و روشنی و قطاری که به سرعت از اینها به آنها و از آنجا و از اینجا می گذرد و آن به آن و این به این و ندیده شدن ها و ندیدن ها و ماکارانی سوخته ی خانه ی پلاک بی پلاک ایستگاه یکی مانده به رفتن و ایستادن.و زنی هراسان و کودکی گریان و خاموشی سوخته ی سیاه شده ی ماهیتابه ای که زیر آب بخار می شودو دود داخل آشپزخانه که از پنجره سر می کشدو و مسافری که با دست نشان می دهدو لذت می برد از این هوای پاک و دود یک خانه ی سوخته.و ایستگاه تمام شدن ها و برگرداندن یک فیلم به اولش بدون تکرار و حوادث کوچک و بزرگ به ظاهر بی اهمیت و در واقع پر از قصه و اهمیتی که دیده نمی شود مگر با قطاری به شماره 123 که در ایستگاه آخر آرام گرفته و تمام خستگیش را به هوا می فرستد و بخاری که کم کم ناپدید می شودو شب فرا می رسد.

قطار شماره 123-داستان کوتاه-نویسنده-حسام الدین شفیعیان